Vrijdag... Patong (Bangla road) ...Tijd om naar patong te gaan. Altijd gevaarlijk voor de portemonnee want hier hebben ze een groot winkelcentrum en overal waar je kijkt winkeltjes waar ze van alles verkopen. De breitling horloges en Gucci tassen vliegen ons om de oren. Hier begint het afding-spelletje pas echt. Beautiful sunglasses,  how Much? Vraag ik? Eerst zegt hij 2000 Thaise bath omgerekend zo'n 50 euro.  Waarop ik vraag wat z'n special price is? For you sir, 1500 bath. No no no zeg ik:  it's low season. What do you want to give?zegt de verkoper ... 500 bath €12.50 zeg ik.  Mooi prijsje dacht ik voor een mooie namaak zonnebril. Waarop Joyce zegt: no, yesterday at kata beach i could Buy exactly the same sunglasses for only 100 bath... Waarop onze verkoper hoofdschuddend de winkel inloopt en wij ook net doen of we weglopen... SOLD roept hij ons na. Joyce haar zonnebril wordt netjes in een ray-ban brillenkoker gestopt en ik geef de beste man een briefje van 100 bath omgerekend zo'n €2.25 Zo lopen we flink wat winkeltjes voorbij en oh oh oh wat hebben Joyce en ik een lol in het afdingen! Met een tas vol spullen lopen we ineens een straat in met allemaal barretjes.  En vrouwen op de bar dansend wat ook nog best wel eens mannen zouden kunnen zijn geweest... We zijn aangekomen op Bangla road. De straat waar het niet gek is om als zeventig jaar oude toerist, rond te lopen met een thais meisje van twintig. Iets waar wij toch raar van op kijken. Je ziet het hier in Phuket trouwens overal maar op bangla road is het wel extreem. Het is alsof we beland zijn in een aflevering van exotische liefdes. Op een gegeven moment liepen we nog langs de tiger club. Deze club was een week eerder volledig afgebrand. Hier lagen ook allemaal bloemen en brieven voor de overledenen, erg indrukwekkend maar toch ook wel een beetje vreemd want aan de overkant werd gewoon bier gedronken en gefeest alsof er niets gebeurt was... (wel even een kippenvel moment) Na een biertje en een watertje op Bangla road gedronken te hebben en weer lekker Thais gegeten te hebben vonden we het wel welletjes. Het werd tijd om naar huis te gaan en waarom ook niet in een tuk tuk! Joyce had een hele mooie disco tuk tuk gezien en was al aan het afdingen met de chauffeur. Eentje waar menig car-tuner jaloers op zou zijn, want het was gewoon een discotheek op wielen! Hier is een filmpje van en je weet niet wat je hoort en ziet. In Nederland had hij nooit de straat op gemogen maar hier in Thailand kan en mag alles. Eenmaal in onze hotelkamer aangekomen ploften we beiden neer op ons bed en begonnen onze spullen uit te stallen. Een geslaagd dagje winkelen zeiden we tegen elkaar waarop we nog even in de lobby een drankje deden... Maandag...  ...Het begin van onze laatste paar dagen is begonnen... Alhoewel... We hebben dinsdag, woensdag,donderdag & vrijdag nog. Zo klinkt het toch nog wel even... Maar stiekem begint het er toch wel een beetje in te sluipen, het duurt niet lang meer dat we onze familie & vrienden weer zien en spreken. Maar aan de andere kant zullen we Phuket zeker gaan missen. Phuket heeft toch wel een ons hart gestolen... Maar daarover later meer... Nu eerst zondag... Phi Phi Island. Bij ons om de hoek hebben we een heel lief vrouwtje waar we al onze excursies hebben geboekt en dus ook nu weer. We wisten dat we naar Phi Phi Island wilden gaan maar wisten nog niet hoe. Speedboat, of bigboat? Dit waren de mogelijkheden. Het werd de bigboat. Deze was flink wat goedkoper dan de speedboat en we wilden uiteindelijk naar het mooie phi phi island hoe maakte ons niet uit. S'ochtends om 7 uur moesten we klaar staan en werden we weer door een Toyota bus opgehaald. Dit keer waren we de eersten en konden dus gezellig naast elkaar zitten. Op een gegeven moment kwamen we in Phuket Town aan om de laatste mensen op te halen die ook naar de phi phi eilanden zouden gaan. Ze gingen naast ons in het busje zitten en opeens hoor ik een zachte G... En nog één... Dit konden niet anders dan Brabanders zijn. En ja hoor, het gebeurt hier in Phuket niet veel dat we Nederlanders tegen komen maar nu zaten er toch echt Brabanders naast ons. Dat maakte de heenreis naar de boot er niet ongezelliger op.  Ze waren aan het rondreizen en waren ook al op wat excursies geweest en op verschillende plekken geweest waar aapjes hadden moeten zijn. Maar hadden nog geen één aapje gezien. Wij ook en hebben alle keren aapjes gezien. We mochten dus van geluk spreken. Geeft wel weer aan dat je van de momenten moet genieten. Eenmaal op de bigboat aangekomen moesten de brabo's jammer genoeg op een andere boot dan ons. Houdoe! Nadat ik ongeveer drie kwartier had geslapen op de bigboat werd ik wakker en liet Joyce mij weten dat ze zich niet zo lekker voelde en of ik een plastic zakje voor haar wou halen... Nee toch... En we zijn nog maar net weg... Gelukkig waren er genoeg plastic zakjes aan boord en waren we er bijna.  Een vriendelijke mevrouw naast ons had gezien dat Joyce zich niet lekker voeldenen gaf Joyce een nat doekje. Deze mevrouw heette Jenny en kwam uit Australië. Ze nam geen blad voor de mond en vertelde voluit waarom ze dat gekke hoedje op had... Dat was namelijk om haar hechtingen in haar gezicht tegen de zon te beschermen. Haar man was 2 jaar geleden overleden en dat had volgens haar z'n sporen wel achter gelaten. En wilde dus weer een happy face. Dit had ze ook in Australië kunnen laten doen maar dat zou veel duurder zijn dan wanneer ze hier een maand een hotelkamer zou boeken en hier de facelift zou laten doen. Misschien dat ze ook nog wel haar tanden zou laten bleken want de tandartsen waren hier ook erg gespecialiseerd vertelde Jenny ons. Wij zaten met verbazing en onze mond open aandachtig te luisteren naar Jenny's verhalen. Zo hoor je nog eens wat. Eenmaal aangekomen op phi phi eiland was het misselijk zijn van Joyce gelukkig over en kwam ik tot de ontdekking dat ze een pot vol pilletjes hadden tegen zeeziekte.  Ik stopte snel een paar in mijn zak,voordat ze op waren voor de terugweg. Wij moesten op de boot blijven want we zouden nog naar monkey-eiland gaan waar we snorkelend naartoe mochten. Ongeveer 100 meter van het eiland gooide de crew van de big boat het anker overboord en mochten Joyce en ik en de honderden Aziaten met ons, het water in om snorkelend naar monkey-eiland te gaan. Joyce sprong er als eerst in. (ladies first riep ik nadat ik gevraagd had of er hier ook haaien zwommen) Toen Joyce onderwater had gekeken en vrolijk weer boven kwam, sprong ik er ook achteraan en zette mijn duikbril op om alle mooie visjes te gaan bewonderen. Ongeveer op de helft aangekomen zwom ik voor Joyce uit en zag ik ineens een zwart witte zeeslang onder mij door zwemmen. Ik wilde dit ook aan Joyce laten weten dit is toch wel bijzonder. dus kwam omhoog en riep naar Joyce die achter mij zwom: Joyce een zeeslang... ... Dit was zo'n beetje het domste wat ik had kunnen doen want ik maakte Joyce niet alleen bang, ikzelf schrok ook behoorlijk toen Joyce om zich heen begon te meppen en weg zwom terwijl ik daar nog in het water dreef en  je weet dat er ergens in de buurt een zeeslang onder je door zwemt... Gelukkig was de zeeslang niet van ons geschrokken en rustig verder gezwommen. Achteraf gezien bleek het een behoorlijk giftige slang te zijn. En mochten we van geluk spreken dat we die gezien hadden en niet gebeten waren. Hiervoor zouden ze geen tegengif gehad hebben... Leuk snorkelen... Nadat we alweer aapjes gezien hadden snorkelden we terug naar de boot en vaarden we langs het eilandje waar de film 'the beach' is opgenomen en gingen we naar Phi Phi eiland. Hier liepen Joyce, Jenny en ik naar een verzamelplaats tussen twee stranden in waar we konden eten. Het was een buffet met Thais eten. Maar het leek wel of het eten 2 uur geleden nog heerlijk was... Maar nu was het echt niet meer te eten. Je zag dus ook overal bordjes met eten op de tafels blijven liggen. Helaas. Jenny bleef hier achter.  Joyce en ik hadden een bordje met viewpoint gezien en dit leek ons wel een mooie plek om wat fotootjes te schieten. We dachten dat het niet zo ver zou zijn aangezien het maar een klein eilandje was. Dit viel echter wel een beetje tegen. Maar wel een hele leuke wandeling, door gezellige straatjes heen met overal souvenirs winkeltjes,restaurantjes tattoo-shops en duikscholen. En toen begon de beklimming. Hij leek in eerste instantie mee te vallen. Je dacht dat je er bijna was maar dan kwam er nog een steile beklimming... Het was wel echt de moeite waard want WAUW wat een Uitzicht! Hier hebben we even van het uitzicht genoten en een paar mooie foto's gemaakt voordat we weer aan de terugreis begonnen. Eenmaal beneden aangekomen lag de boot in de haven helaas alweer op ons te wachten. De terugreis ging perfect. Joyce niet ziek, we hadden ons eigen plekje onderin de boot waar we lekker even tegen elkaar aan onze ogen dicht konden doen en voor we het wisten waren we weer in ons hotel waar we een frisse duik namen in het zwembad en s'avonds heerlijk Thais hebben gegeten bij ons favoriete restaurantje. XxX             P&J